De Höflichkeit

Den folgenden plattdeutschen Text habe ich aus dem Buch “ Dat dröfft doch mal seggt warrn!“ von Heinrich Evers (Balticum-Verlagsgesellschaft und Werbeagentur GmbH).

Twee gode Frünnen, Jochen un Hannes, draapt sik winterdaags tofallig mal weller. Dor se sik al lang nich mehr seh`n hebbt, gaht se glieks in den neegst Dörpskroog.

Na ‘n langen Klöönsnack, natürlich bi ’n poor Kööm un Beer, kriggt se nu bilütten ok ’n beten Smacht. Huusmannskost wüllt se op’t leevst eten, un de Kröger raadt to Steekrövenmoos satt mit Kaakwust un Kassler-Karbonaad.

As dat Eten serveert warrt, langt Hannes denn glieks to un nümmt sik de sichtbor gröttst Karbonaad vun’e Fleeschplatt rünner. Nu geiht dat Theater los:

„Dat finn ik aver gor nich nett vun di, Hannes. Du as mien beste Fründ nimmst di foorts dat gröttst Stück Fleesch vun de Platt daal. Dat harr ik nie nich vun di dacht. Ik meen, sünnerlich ünner gode Frünnen is dat doch bannig unschicklich. Dat wull ik di – bi all uns Fründschop ok – maleenst seggt hebb’n!“

„Wat harrst du denn för’n Stück Fleesch nahmen, Jochen, wenn du toeerst tolangt harrst?“

meen Hannes nu heel dröög mit ‘n lütt Smuustern in’e Ogen.

„Na, wat’n Fraag! So as sik dat hüürt: de lüttst Karbonaad natürlich. Dat is doch wull kloor un versteiht sik vun sülvst!“

Dor meen Hannes denn blots noch:

„Minsch, Jochen, denn laat doch dat ole Quarken na. De lüttst Karbonaad hest du nu doch ok kregen!“