De Eenspännersche

Ella Brodersen ut Krummbek lööp mit ehr fiefundörtig Johren jümmers
noch as Eenspännersche dörch’t Leven. Se leev alleen un wahn to-
samen mit ehr Öllern in de ole Reetdackkaat op ’n lütt Buernsteed in
Ostholsteen. Den Hoff harr se intwüschen al vun de Öllern överdragen
kregen. Se seeg egens heel goot ut, weer hoochbeent, harr lange flass-
blonne Hoor, blaagrosa Wangen un blage Ogen, de wunnerbor in ehr
smuckes Gesicht passen.

De poor Pund, de se villicht toveel op’n Liev harr, seten aver jüst dor,
wo se de Mannslüüd op’t leefst hebbt.
Ella weer an’n Morgen so’n rechte Puuchflüchtersche. Ehr geflögelt
Woort weer: „De fröhe Vagel fangt den Worm!“
Ik sülvst leev ja nu as Rentier mehr na de Devies: „
De fröhe Vagel kann mi mal!“
Nu, as Ella annerletzt morgens mit Matten Rees, den Tosteller vun de
Lübecker Narichten, tosamendreep, de ok in Krummbek tohuus weer,
snacken se ok ’n lütt Runn över Gott un de Welt. Dor meen Matten:
„Ella, warrt dat nich egens Tiet, wat du as Buerndeern bilütten de Plün-
nen mit ’n Keerl tohoopsmittst? Du geihst doch ok al op de veertig Johr
to!“
Dat seeg Ella ok foorts in un anter:
„Recht hest du, aver wo sall ik dat denn blots anstell’n?“
Dor meen Matten Rees: „Versöök dat doch mal mit ’n Inserat in de Lü-
becker Narichten. Villicht hest du dormit jo Glück!“
Dat güng Ella den ganzen Dag nich mehr ut ’n Kopp rut, un na de
Avendkost seet se sik an’n ehrn Schrievdisch un bröch den nafolgen
Text för de Anzeig to Poppier:

Quelle: Heinrich Evers „Dat dröfft doch mal seggt warrn!“
(Balticum Verlagsgesellschaft und Werbeagentur GmbH)
Illustration Elke Grotelüschen